Εδώ βρίσκεται ο προσφυγικός συνοικισμός «Χαράκι», που πήρε το όνομά του από το ομώνυμο χωριό στο βορειοδυτικό άκρο της Κυζικηνής χερσονήσου, απέναντι από το Μαρμαρά και πολύ κοντά στην  Κωνσταντινούπολη. Η ονομασία «Χαράκι» είναι λέξη κρητικής προέλευσης και σημαίνει «βράχος», καθώς στο ΒΔ άκρο του χωριού υπήρχε επιβλητικός βράχος, πάνω στον οποίο βρίσκονταν ερείπια αρχαίου πύργου. Ο πληθυσμός του χωριού, σύμφωνα με την οθωμανική απογραφή του έτους 1900, ήταν 1.158 κάτοικοι, αμιγής ελληνικός πληθυσμός, όπως άλλωστε και ολόκληρη η Κυζικηνή χερσόνησος.

Μετά την μικρασιατική καταστροφή το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού εγκαταστάθηκε στα Λιμενάρια, σε χώρο που παραχωρήθηκε από την Ι.Μ. Φιλοθέου του αγίου Όρους.

 Δε γνωρίζουμε πια άλλα νησιά δέχθηκαν τους Χαρακιώτες, αλλά εδώ κατέφυγαν, αρχικά, 830 άτομα, όταν ο πληθυσμός την τοπικής κοινότητας ήταν γύρω στους 550. Το γεγονός αυτό έφερε μια αναστάτωση στο χωριό και έντονη καχυποψία. Όμως οι πρόσφυγες γρήγορα άρχισαν να ανακάμπτουν οικονομικά και να απολαμβάνουν την εκτίμηση των ντόπιων. Οι Λιμεναριώτες γνώρισαν από τους πρόσφυγες τα μυστικά της αλιείας, της ναυπηγικής και της αμπελουργίας. 

Τη δεκαετία 1940-1950 οι διαδικασίες ενσωμάτωσης των προσφύγων επιταχύνθηκαν, καθώς οι πολεμικές συγκρούσεις εκείνης της περιόδου δημιούργησαν την αναγκαιότητα κοινής αντιμετώπισης των προβλημάτων και των δυσκολιών που είχαν δημιουργηθεί ως ένα νέο και ενοποιημένο πλέον κοινωνικό σύνολο.

Here is the refugee settlement “Charaki”, named after the homonymous village at the north-western end of the Cyzican peninsula, opposite Marmara and very close to Constantinople. The name “Charaki” is a word of Cretan origin and means “rock”, as at the north-western end of the village there was an imposing rock, on which ruins of an ancient tower were found. The population of the village, according to the Ottoman census of 1900, was 1,158 inhabitants of pure Greek descent, as was the entire Cyzic peninsula.

After the Asia Minor catastrophe, most of the population settled in Limenaria, in a place granted by the Monastery of Filotheos on Mount Athos.

It is not known which other islands accepted Charakians, but initially, 830 people settled here, at a time when the population of the local community was around 550. This caused a stir in the village and a great deal of suspicion. But the refugees quickly began to recover financially and to enjoy the appreciation of the locals. The inhabitants of Limenaria learned the secrets of fishing, shipbuilding and viticulture from the refugees. 

In the 1940s-1950s, the integration process of refugees was accelerated, as the war conflicts of that period created the need for a common response to the difficulties that arose as a new and now unified social whole.