Το έτος 1903 η έδρα της κοινότητας του ορεινού χωριού Κάστρο μεταφέρθηκε στον πεδινό οικισμό Μέση ή Καλύβια και το κοινοτικό κατάστημα στεγάστηκε σε ένα από τα λίγα μεγάλα κτίσματα που υπήρχαν στον οικισμό και το οποίο το ονόμαζαν «κονάκι». Στη Μέση ζούσε η συντριπτική πλειονότητα των οικογενειών της Κοινότητας στις αρχές του 20^ου αιώνα.

Σ’ αυτόν τον οικισμό οι περισσότερες οικογένειες του Κάστρου διατηρούσαν καλύβες, στις οποίες διέμεναν κατά την εκτέλεση των γεωργικών τους εργασιών και ιδιαίτερα κατά την περίοδο της ελαιοκομιδής. Αυτό διευκόλυνε την πρώτη εγκατάσταση τους κοντά στο χώρο των μεταλλείων. Άλλωστε η αξία των οικοπέδων για την οικοδόμηση νέων κατοικιών ήταν πολύ χαμηλότερη σε σχέση με αυτή των Λιμεναρίων, όπου η ανάπτυξη των μεταλλείων είχε οδηγήσει στην κατακόρυφη άνοδο της αξίας των ακινήτων

Επίσης, ο οικισμός διέθετε μεγάλες καλλιεργήσιμες εκτάσεις, τις οποίες εκμεταλλεύονταν οι κάτοικοι του Κάστρου. Εδώ έσπερναν το καλαμπόκι, το σιτάρι και τη σίκαλη εξυπηρετώντας έτσι τις βασικές διατροφικές τους ανάγκες.

Από το έτος 1908 άρχισε να λειτουργεί μόνιμα στη Μέση η Αστική σχολή Κάστρου, που μέχρι τότε ήταν μετακινούμενη σε ορεινό και πεδινό οικισμό.      Ο οικισμός της Μέσης από το 1922 διατηρούσε πληθυσμιακή  ισορροπία με αυτόν των Λιμεναρίων  μέχρι τη δεκαετία του ’60, οπότε με τη διάνοιξη της επαρχιακής οδού που ένωνε το Λιμένα με τα Λιμενάρια και ιδιαίτερα τη δεκαετία του ΄70 με την αύξηση της τουριστικής κίνησης αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Η Μέση μετονομάστηκε αργότερα άτυπα σε «Καλύβια» και με απόφαση του κοινοτικού συμβουλίου τη δεκαετία του ’70 σε «Άγιο Γεώργιο» από την ομώνυμη εκκλησία του χωριού.

In 1903 the seat of the community of the mountain village Kastro was transferred to the lowland settlement of Mesi or Kalyvia and the township was housed in one of the few large buildings that existed in the village, which was called “Konaki”. The vast majority of the Community’s families lived in Mesi during the early 20^th century.

Most of the families of Kastro maintained huts in this settlement, in which they lived during the execution of their agricultural work and especially during the olive harvest. This facilitated their first settlement near the mine site. The value of the plots for the construction of new houses was much lower than that of Limenaria, where the development of the mines had led to a sharp rise in the value of the properties.

The settlement also had large areas of arable land, which were put to good use by the inhabitants of Kastro. Here they sowed corn, wheat and rye, thus serving their basic nutritional needs.

From 1908 the Urban School of Kastro began to operate permanently in Mesi, which until then was being moved periodically from the mountain settlement to the lowland settlement. The settlement of Mesi from 1922 maintained a population balance with that of Limenaria until the 1960s. With the opening of the provincial road that connected Limenas with Limenaria, and with the increase in tourist traffic, especially during the 1970s, this quickly began to change. Mesi was later informally renamed “Kalyvia” and by decision of the Community Council in the 1970s to “St. George“ from the homonymous church.